WeesBeter.nl

In het diepste van het zwarte gat, waar hoop leek verdwenen,
Elke dag grijs, zonder zonneschijn verschenen.
Dwaalde hij, verloren, in zijn eigen somberheid,
Zijn dagen saai, vol met donkerheid.

Maar langzaam, heel subtiel, begon hij te ontwaken,
Ontdekkend dat geluk in kleine dingen schuilt, niet in de grote zaken.
Een glimlach van een vreemde, een bloem in volle pracht,
Een vogel die vrolijk zingt, met schitterende kracht.

Dus stap voor stap, met kleine dingen om hem heen,
Vond hij een pad van vreugde, niet langer meer alleen.
In het alledaagse, in de kleinste schat,
Vond hij zijn geluk terug, van zijn eens zo donkere pad.

Zo wandelt hij nu verder, met een lichter hart en een ziel verrijkt,
Wetend dat zelfs in het kleine, grote vreugde schuilt, als je goed kijkt.

Bij MS is je centrale zenuwstelsel aangedaan,
Het is het laagje om je zenuwen dat is weggegaan.
Dat laagje kun je vergelijken met het snoer uit het stopcontact,
Je krijgt een enorme schok als je het zonder bescherming beetpakt.
Dus dat gebeurt er ook in je hoofd,
Een kortsluiting die pijn doet of verdoofd.

In je lichaam ontstaan er diverse klachten,
Van vermoeidheid tot wazig zicht of juist hele lange nachten.
Soms voel je tintelingen, kou of juist hitte, pijn en alles tegelijk,
MS is onvoorspelbaar en zo verschillend in werkelijkheid.
Je balans kan verstoord zijn, lopen gaat moeizaam voort,
Of je spieren zijn stijf, en in je hoofd voel je je verstoord.

Cognitief kan het een uitdaging zijn,
Concentratie, geheugen, alles voelt soms zo klein.
Zichtproblemen, tintelingen, krachtverlies of een wankel gevoel,
Het maakt het dagelijks leven soms een heleboel.

Iedere dag is weer verschillend, van donkere dagen vol pijn,
Maar ook dagen vol met zonneschijn.

Als ik jouw tranen kan helpen dragen,
Jouw zorgen kan helpen vervagen,
Een schouder voor jou kan zijn,
Je helpen verlichten van de pijn.

En we hoeven er niet over te praten,
Even afleiding, zodat je het even kunt laten.
Dan probeer ik jouw zorgen te laten zweven,
En samen lachend met jou de tijd te beleven.

Dus als je even afleiding wilt, laat het mij dan alsjeblieft weten,
Ik kan je zorgen een beetje helpen vergeten.
Dan kunnen we samen misschien even de zon zien stijgen,
En die donkere wolken achter je zien wegdrijven.

Aarzel niet om het mij te laten weten,
Als je hart zwaar is en vol van verdriet,
Ik zal er zijn om je bij te staan,
In elke storm die het leven biedt.

Ik gaf eens een knuffel aan een vrouw met veel verdriet.
Toen ik haar vastpakte begon ze heel hard te huilen.
Meer dan 10 jaar heb ik geen knuffel gehad, zei ze in tranen.
Ik zag in haar ogen hoe waardevol het was, wat ik net deed.
En ik deed eigenlijk helemaal niks, ik gaf haar gewoon een knuffel.
Maar voor sommige mensen is een knuffel.
Een wereld waarin je even kunt vergeten hoe moeilijk het leven kan zijn.
Even de bescherming van twee warme armen om je heen.
Even het gevoel, Ik ben toch niet, alleen alleen alleen.

Met jezelf omgaan is het moeilijkste wat er is.
Je gedachten en emoties onder controle houden,
ook al gaat alles mis.
En soms heeft vechten geen zin.
Het is zoals het is, een nieuw begin.
En een nieuw begin doet vaak pijn,
met gemis van dingen die er niet meer zijn.
Maar alles had ooit een nieuw begin,
met een eind en al het moois er tussenin.

Bij dit gedicht hoort wat achtergrondinformatie. Ik heb jarenlang als adl-assistent gewerkt en mensen geholpen met hun persoonlijke verzorging. Ik heb dit gedicht geschreven met de gedachte, Hoe zou het zijn als ik geholpen zou worden. Een van mijn cliënten vond dit stukje tekst heel erg herkenbaar en heeft hier een liedje van gemaakt.

Jij zit aan mijn lijf.
Mijn lichaam.
Ik voel me onzeker.
Maar zie jij dat ik me schaam?
Ik moet vragen elke keer.
Voel me rot, heb pijn.
Telkens weer.
Soms doe ik zo chagrijnig.
Zit in mijn lijf vast.
Ik kan zo weinig.
Ik kijk toe hoe jij mij wast.
Ik word wakker in mijn bed.
Eerst even tot mezelf komen.
Ben weer chagrijnig.
Maar weet jij dat ik daar op let?
Jij krijgt geld om mij te helpen.
Waar heb ik dat toch aan verdiend.
Maar het liefst zou ik willen, dat jij.
Jij hier komt als vriend.

Iedere morgen als ik opsta, zie ik ze staan.
Ze staan daar om mijn dag te kleuren,
om het zware leven wat op te fleuren.
Want sommige dagen lijken alleen grauw,
met zwarte wolken, zonder blauw.
Maar dan kijk ik weer gewoon uit het raam,
en zie de mooiste kleuren staan,
om mijn dag te kunnen kleuren,
het leven weer wat op te fleuren.

Er zijn deuren die gaan naar plekken waar jij niet hoort te zijn.
De weg vinden is soms erg moeilijk.
Zeker na een periode van verdriet wanhoop en pijn.
Jij bent te goed om opgesloten te zitten achter de verkeerde deur.
Behoed jezelf voor donkere deuren.
Maar open alleen die, die met felle kleuren.
En als je het even niet kan zien omdat het allemaal te donker is.
Open ik mijn deuren en geef ik je een lichtje voor in de duisternis.

Stel je voor en ga gewoon eens met me mee,
In gedachten naar de duinen, het strand en de zee.
In deze gedachte loop je op het strand,
Langs duinen, schelpen en water, verder niets aan de hand.

Op dit strand krijg je het gevoel van rust, dat nog bestaat.
Het geeft je kracht en vertrouwen, dat je pijn weer overgaat.
Wanneer het erg veel is, neem dan even de tijd en denk aan deze kust
Je vindt er kracht en vertrouwen, een welverdiende rust.

Ik kwam vandaag dezelfde wolken als gisteren weer tegen.
Misschien waren ze een heel klein beetje van plaats veranderd.
Lichter van kleur en hoger gestegen.
Afgelopen tijd heb ik ze iedere dag bekeken.
Soms waren ze groot en donker.
Maar vandaag was de zon weer aan het doorbreken.
Want donkere wolken lossen op door het licht.
Die paar mooie warme stralen,
Zorgen voor rust en evenwicht.
Morgen kom ik dezelfde wolken weer tegen.
En ook dan kijk ik weer trots omhoog,
Met kou, regen en zonneschijn,
En zo af en toe een regenboog.

Voordat je wegloopt,
in het donker, de regen in,
tussen de bomen door,
almaar door,
wil ik je nog iets zeggen,
iets uit mijn hart,
wil ik je geven.
Geluk schuilt niet onder bomen,
geluk kun je niet zoeken.
Geluk komt, maar laat het gewoon komen.
Ga niet rennen of schuilen,
maar loop gewoon.
En als je moet,
ga dan huilen.
Ontvluchten kan altijd nog,
ga gewoon rechtdoor.
Je doel is al in zicht,
je moet het eerst nog vinden.
Dat wil ik je zeggen,
met dit gedicht.

Als ik jouw pijn kan verzachten,
als ik jouw tranen mocht zijn,
warm op jouw gezicht,
jouw ogen open kon doen,
jou helpen naar het licht,
alleen maar een wegwijzer kon zijn,
weg van hier, weg van jouw pijn.

Al is het nu donker en grauw,
na onweer wordt het vaak weer blauw.
De vogeltjes kun je horen fluiten,
heel zacht,
ook als je alleen bent,
zelfs midden in de nacht.

Het zijn tekenen voor jou,
er komt mooi weer aan.
Vertrouw dat nou.

Als je niet kunt slapen,
ga dan eens met mij mee,
samen in gedachten,
heel eventjes naar zee.
Sluit je beide ogen,
voel het warme zand,
er zijn maar weinig mensen,
op dit verzonnen strand.
Er waait een heerlijk briesje,
de golven kabbelen zacht,
je voelt je vrij en veilig,
en iedereen die lacht.
Niemand wil jou storen,
ze gunnen jou je rust,
denk dus als je niet kunt slapen,
even aan deze denkbeeldige kust.
Zit je nog vol zorgen,
spoel ze even af in de zee,
de golven nemen dan als vanzelf,
al die zorgen mee.