WeesBeter.nl

Mijn lichaam voelt als een zware last,
Een kooi waaruit ik nooit kan ontsnappen,
De MS heeft mij in zijn greep,
Mijn zenuwen aangetast.

De gevoelsstoornissen zijn mijn grootste vijand,
Een constante herinnering aan mijn lijden,
Pijn, vermoeidheid en verlies van controle,
Ze zorgen ervoor dat ik me steeds meer afvraag,
Wat is het nut van mijn bestaan?

Ik verlang naar een leven zonder pijn,
Een leven waarin ik weer vrij kan zijn.
Maar het lijkt allemaal zo ver weg,
En mijn hoop vervaagt met elke nieuwe dag.

En dus kijk ik naar de enige uitweg,
Euthanasie, een einde aan mijn lijden,
Het lijkt de enige manier om te ontsnappen,
Aan de pijn en het verdriet dat mij zo kwellen.

Het is een moeilijke beslissing om te maken,
Maar ik weet dat het de juiste is voor mij,
Het zal me bevrijden van mijn gevangenschap,
En me eindelijk de vrede geven waar ik zo naar verlang.

Dus als je me vraagt waarom ik dit doe,
Weet dan dat het niet uit zwakte is,
Maar uit liefde voor mezelf en mijn leven,
Een zekerheid dat ik eindelijk vrij kan zijn.

In een wereld vol gadgets, blinkend, slim en snel,
Probeerde hij te vluchten, in een technologisch spel.
Hij kocht apparaten voor vreugde en gemak,
Maar in de schaduw van zijn schermen, voelde hij zijn ongemak.

In zijn kamer vol met gadgets, allemaal technologie zo fraai,
Zocht hij naar geluk, maar elk nieuw bezit werd snel weer saai.
De wereld buiten leek ver, verloren in een digitale mist,
Elk apparaat een soort van vriend, Maar het echte menselijke contact is wat hij mist.

In zijn zoektocht naar betekenis, in een wereld zo digitaal,
Vond hij uiteindelijk de les, een waarheid zo vitaal.
Ware vreugde schuilt niet in digitale schermen, niet in technologie,
Maar in de warmte van menselijk contact, daar vind je harmonie.

Een ode aan de lach, hoe stralend of klein hij ook mag zijn,
Aan ieder die hem ziet, ook in hun pijn.
Een ode aan de natuur, aan de schoonheid van de aarde,
Aan ieder die het belang van onze planeet wil bewaren.
Een ode aan de wijsheid, aan de lessen van het leven,
Aan hen die hun kennis doorgeven.
Een ode aan de liefde, in al haar facetten,
Aan het lied van de liefde, alle coupletten.
Een ode aan de vreugde, aan de kracht van het leven,
Aan ieder die iets moois aan deze wereld wil teruggeven.

In het diepste van het zwarte gat, waar hoop leek verdwenen,
Elke dag grijs, zonder zonneschijn verschenen.
Dwaalde hij, verloren, in zijn eigen somberheid,
Zijn dagen saai, vol met donkerheid.

Maar langzaam, heel subtiel, begon hij te ontwaken,
Ontdekkend dat geluk in kleine dingen schuilt, niet in de grote zaken.
Een glimlach van een vreemde, een bloem in volle pracht,
Een vogel die vrolijk zingt, met schitterende kracht.

Dus stap voor stap, met kleine dingen om hem heen,
Vond hij een pad van vreugde, niet langer meer alleen.
In het alledaagse, in de kleinste schat,
Vond hij zijn geluk terug, van zijn eens zo donkere pad.

Zo wandelt hij nu verder, met een lichter hart en een ziel verrijkt,
Wetend dat zelfs in het kleine, grote vreugde schuilt, als je goed kijkt.

Bij MS is je centrale zenuwstelsel aangedaan,
Het is het laagje om je zenuwen dat is weggegaan.
Dat laagje kun je vergelijken met het snoer uit het stopcontact,
Je krijgt een enorme schok als je het zonder bescherming beetpakt.
Dus dat gebeurt er ook in je hoofd,
Een kortsluiting die pijn doet of verdoofd.

In je lichaam ontstaan er diverse klachten,
Van vermoeidheid tot wazig zicht of juist hele lange nachten.
Soms voel je tintelingen, kou of juist hitte, pijn en alles tegelijk,
MS is onvoorspelbaar en zo verschillend in werkelijkheid.
Je balans kan verstoord zijn, lopen gaat moeizaam voort,
Of je spieren zijn stijf, en in je hoofd voel je je verstoord.

Cognitief kan het een uitdaging zijn,
Concentratie, geheugen, alles voelt soms zo klein.
Zichtproblemen, tintelingen, krachtverlies of een wankel gevoel,
Het maakt het dagelijks leven soms een heleboel.

Iedere dag is weer verschillend, van donkere dagen vol pijn,
Maar ook dagen vol met zonneschijn.

Als ik jouw tranen kan helpen dragen,
Jouw zorgen kan helpen vervagen,
Een schouder voor jou kan zijn,
Je helpen verlichten van de pijn.

En we hoeven er niet over te praten,
Even afleiding, zodat je het even kunt laten.
Dan probeer ik jouw zorgen te laten zweven,
En samen lachend met jou de tijd te beleven.

Dus als je even afleiding wilt, laat het mij dan alsjeblieft weten,
Ik kan je zorgen een beetje helpen vergeten.
Dan kunnen we samen misschien even de zon zien stijgen,
En die donkere wolken achter je zien wegdrijven.

Aarzel niet om het mij te laten weten,
Als je hart zwaar is en vol van verdriet,
Ik zal er zijn om je bij te staan,
In elke storm die het leven biedt.

Onderga de tranen, die vallen als een regen,
Onderga de lach, als een zeldzame zegen,
Onderga de stilte, in een lichaam dat spreekt,
Onderga de liefde, die nooit verbleekt.

Onderga de dagen, die vervagen in een waas,
Onderga de nachten, in een onrustige dwaas,
Onderga de schaduw, die op je leven valt,
Onderga de moed, die je steeds weer opbald.

Onderga de strijd, diep in je wezen,
Onderga de MS, die je niet kunt genezen,
Onderga de angst, die je soms doet beven,
Onderga de kracht, om door te leven.

Ik ben verlaten, mijn hart bevroren,
Ik ben verloren, in duisternis verloren.
Ik ben verwoest, door pijn gekweld,
Ik ben kapot, mijn ziel is ontsteld.

Ik ben verslagen, door het leven geslagen,
Ik ben verdronken, in tranen weggezonken.
Ik ben op, mijn energie verdwenen,
Ik ben leeg, zonder hoop te lenen.

Ik ben verbrand, door het vuur van pijn,
Constant, een eindeloos refrein.
Ik ben onhandig, struikelend in het leven,
Ik ben ziek, mijn gezondheid is opgegeven.

Ik ben gehandicapt, een strijd om te dragen,
Ik ben zwak, mijn kracht zien vervagen.
Ik ben traag, elke stap is een last,
Ik ben dom, mijn kennis verbleekt in contrast.

Ik ben lelijk, in de spiegel zie ik mijn pijn,
Ik ben stom, woorden ontsnappen in een schijn.
Ik ben in de schaduw, zonder enig licht,
Ik ben alleen en niemand begrijpt dit gedicht.

Kleuren als verdriet,
Watervallen als tranen,
Stilte die schreeuwt,
Verdriet als oceanen.
Pijn zonder plaats,
Licht als geschreeuw,
Stil zonder stiltes,
Ieder uur een eeuw.
Verstopt zo zichtbaar,
Klein naar groot,
Geschreeuw in mijn lichaam,
Dit wordt mijn dood.

Handen die je helpen op weg omhoog,
Ogen die helpen zoeken naar je regenboog.
Voeten die lopen willen wanneer jezelf niet meer kan,
Oren die luisteren naar je levensplan.
Schouders die je helpen dragen van je zware last,
Iemand die mag zien dat het leven jou heeft aangetast.
Een gezicht dat je gerust stelt als je het even niet meer weet,
Of een stem die je laat lachen zodat je alles vergeet.
Een persoon waarmee je het naar je zin heb zonder een woord te zeggen,
Een blik die genoeg is om honderd dingen uit te leggen.
Samen stil zijn is al goed,
Dat is wat een echte vriend met je doet!

Ik heb last van niet bestaande gevoelens,
En hoe omschrijf je iets wat niet bestaat,
Een gevoel waar zelfs nog nooit een woord voor is gemaakt.
Tintelingen, naalden, vuur, doofheid en soms alles door elkaar,
Het is een niet uit te leggen gevoel en onzichtbaar.
Het kan zo hevig zijn als pijn,
Maar ook doof en tintelend,
Eigenlijk alles, behalve fijn.
Ik wou dat er een woord voor was,
Om het uit te kunnen leggen,
Zodat je in een keer zo snappen wat ik bedoel,
Met dit vervelende kloten gevoel.

Dankjewel voor je vertrouwen,
dat je er voor me bent en ik altijd op jou kan bouwen.
Dankjewel dat je mij echt ziet,
dat ik altijd mezelf mag zijn met blijdschap en verdriet.
Dankjewel voor al je gezelschap,
voor alle mooie momenten samen,
maar vooral voor onze vriendschap.

’s Morgens sta ik op,
met een meisje in mijn kop.
Ze woont daar sinds twee weken,
en is daar liefde aan het kweken.
Ze is in mijn hoofd gesprongen op het werk,
en haar liefde maakt me sterk.
Dit meisje vervult mijn leven,
een gevoel niet overdreven.
Meer nog dan ik ooit kan beschrijven,
wil ik dat zij voor altijd in mijn hoofd zal blijven.
Ze is bijzonder warm, lief en open,
een gevoel waarop ik alleen kon hopen.
Want alles waarvan ik ooit alleen kon dromen,
is uitgekomen toen zij in mijn hoofd kwam wonen.
Lief, warm meisje, mooie vrouw,
blijf in mijn hoofd, ik hou van jou!

Twee bomen naast elkaar,
in regen en in wind,
in hitte en in kou.
Ze staan hun leven lang
naast elkaar.
De wortels in elkaar verstrengeld,
ze hebben elkaar nodig
om de warmte in de kou,
om de schaduw in de zon.
Samen worden ze oud,
en zullen ze sterven.

Twee bomen, naast elkaar,
bij elkaar, in elkaar verstrengeld.