In de trein op weg naar Amsterdam,
Daar is waar het jaren geleden mij overkwam.
Een halte voor Centraal kwamen er mensen binnen, waaronder een paar,
Ze gingen een bankje voor me zitten, hun leven leek zwaar.

Ze zaten daar, met ogen zo dof,
Verloren in een wereld, ver van tof.
Ze waren op weg naar hun nachtelijke leven,
klaar om zich weer in het donker te begeven.

Toen sprak zij met een stem breekbaar en zacht,
Vragend aan hem: “Hoeveel denk je dat ik waard ben deze nacht?”
Hij zei: “Misschien €35,” met een glimlach zonder enig gevoel,
Wat ik hoorde raakte mij, een heleboel.

Ik dacht: hoe komen mensen bij deze keuze in het leven?
Maar snel besefte ik mij dat sommige mensen, alleen de keuzes kunnen maken die ze worden gegeven.
En zo stapten ze een halte later uit, om te verdwenen in de nacht van de stad,
In een wereld die hen in de nacht omarmt, maar overdag vergat.

Dus als je een keer iemand tegenkomt waarvan je denkt, die heeft een zwaar leven,
Geef dan een vriendelijk gebaar en laat die ander even het normale daglicht beleven.