Soms heb je dat, je irriteert je even,
geen geduld voor de mensen om je heen.
In de trein, op straat of in de supermarkt,
je bent in jezelf, even te alleen.
Lopend door de mensen,
zie je ze niet staan.
Er zijn er best wel veel,
maar hebben niets misdaan.
De een loopt in de weg,
de ander kijkt je aan.
Irritatie voel je,
maar laat dat gevoel gewoon toch gaan.
Geef de ander gewoon een lach,
en misschien,
maak je daarmee de ander zijn dag.
Zo voel je je fijner met de mensen om je heen,
en hoef je nooit te zeggen,
‘Ik voel me alleen, alleen, alleen.