WeesBeter.nl

Deze video is een eerbetoon aan mijn leven. Ik ben Michael en Ik ben 44 geworden. Ik heb euthanasie gedaan omdat de klachten van mijn MS mij ondragelijk werden.

Lees Meer

Deze video is een eerbetoon aan mijn leven. Ik ben Michael en Ik ben 44 geworden. Ik heb euthanasie gedaan omdat de klachten van mijn MS mij ondragelijk werden.

Lees Meer

Deze video is een eerbetoon aan mijn leven. Ik ben Michael en Ik ben 44 geworden. Ik heb euthanasie gedaan omdat de klachten van mijn MS mij ondragelijk werden.

Lees Meer

Je kunt met de knop hieronder dit video bestand downloaden. Ik wil niet vergeten worden dus Ik hoop dat je het wilt downloaden en ergens wil uploaden bijvoorbeeld op je eigen YouTube kanaal. Meer

Deze video is een eerbetoon aan mijn leven. Ik ben Michael en Ik ben 44 geworden. Ik heb euthanasie gedaan omdat de klachten van mijn MS mij ondragelijk werden

Laat ik beginnen met dat het leven schitterend was. Ik heb talloze mooie momenten in mijn leven beleefd; ik heb het leven van alle kanten gezien. De laatste jaren sta ik elke dag op en besef ik me hoe blij ik ben met wat ik allemaal heb. Hoe blij ik ben dat ik hier geboren ben en niet ergens in een derde wereldland, waar honger en geweld zijn. Ik ben in Nederland geboren, behorend tot die paar procent van de wereldbevolking die het goed heeft, en dat realiseer ik me heel goed.

Een groot deel van mijn leven heb ik gewijd aan het werken met mensen met ernstige beperkingen. Ik heb van dichtbij gezien hoe uitdagend het leven kan zijn, hoeveel pijn sommigen onder ons ervaren, en toch de kracht vinden om door te gaan. Dit heeft altijd mijn diepste respect opgeroepen. De laatste paar jaar heeft multiple sclerose (MS) mijn leven veranderd. Mijn grootste klachten zijn de pijn in mijn handen, slapeloosheid daardoor en dubbelzien. Mijn kijken is de laatste maanden vooral erg achteruit gegaan waardoor ik soms dagen heb dat ik buiten rij en denk dat ik LSD op heb of zoiets. Sinds de diagnose ben ik ook mentaal onstabieler geworden, wat mijn lijden vergroot.

Ik zag hoe ik verloor van de MS en van mezelf. Omdat ik van mezelf hou, heb ik besloten mezelf verder lijden te besparen en mijn leven te beëindigen. Dit besluit heb ik niet lichtvaardig genomen. Ik heb er maandenlang over nagedacht, het uitvoerig besproken met mijn zorgverleners en mij er grondig op voorbereid. Daarom noem ik dit euthanasie, hoewel ik het zelf heb uitgevoerd. Sorry als ik tegen jou misschien heb gezegd dat ik euthanasie zou krijgen via een arts. Ik had geen zin om het uit te leggen. Ik heb hier echt heel veel gesprekken over gehad met mijn hulpverleners. Ik had toestemming voor euthanasie via het expertiseteam euthanasie, maar ik realiseerde me dat dit niet de manier was waarop ik wilde gaan. Ik wilde niet afhankelijk zijn van een arts en wilde dit moment alleen doormaken. Het leven verlaten is al moeilijk genoeg. Ik heb gebruikgemaakt van mijn zelfbeschikkingsrecht nu ik dat nog kon. Ik heb met trots mijn eigen strijd gewonnen, zonder hulp. Ik wil dat je weet dat dit mij een overwinning en rust geeft. Dat ik weet dat ik niet verder achteruit zal gaan en dat ik nu geen pijn meer heb. Ik hoef de wereld niet meer te zien alsof ik drugs op heb, Ik heb eindelijk de ware liefde voor mezelf gevonden. Mijn leven is nu voltooid en heeft waardig rust gevonden.

Straks als ik gekozen heb voor de dood.
Het leven is zo mooi, maar mijn pijn is te groot.
Ik zie de wereld dubbel en voel constant pijn.
Ik heb geprobeerd het mooie leven hier mee te leven.
Maar dit gevoel blijft er zijn.
Zo kan ik niet leven, zo wil ik niet leven.
Ik heb al mijn doelen wel gehaald.
Ik heb niks meer te geven.
Ik verlang naar een lange rust.
Voor eeuwig uit deze wereld,
Naar mijn mooie denkbeeldige kust.

Mijn lichaam voelt als een zware last,
Een kooi waaruit ik nooit kan ontsnappen,
De MS heeft mij in zijn greep,
Mijn zenuwen aangetast.

De gevoelsstoornissen zijn mijn grootste vijand,
Een constante herinnering aan mijn lijden,
Pijn, vermoeidheid en verlies van controle,
Ze zorgen ervoor dat ik me steeds meer afvraag,
Wat is het nut van mijn bestaan?

Ik verlang naar een leven zonder pijn,
Een leven waarin ik weer vrij kan zijn.
Maar het lijkt allemaal zo ver weg,
En mijn hoop vervaagt met elke nieuwe dag.

En dus kijk ik naar de enige uitweg,
Euthanasie, een einde aan mijn lijden,
Het lijkt de enige manier om te ontsnappen,
Aan de pijn en het verdriet dat mij zo kwellen.

Het is een moeilijke beslissing om te maken,
Maar ik weet dat het de juiste is voor mij,
Het zal me bevrijden van mijn gevangenschap,
En me eindelijk de vrede geven waar ik zo naar verlang.

Dus als je me vraagt waarom ik dit doe,
Weet dan dat het niet uit zwakte is,
Maar uit liefde voor mezelf en mijn leven,
Een zekerheid dat ik eindelijk vrij kan zijn.

Bij vallende bladeren
Bomen die buigen
Tikkende ruiten
Koud en guur

Kijk ik naar buiten
In gedachten
Net als buiten
Koud en storm
Zelfs tikkende ruiten

Deze wereld
Nu als mijn gevoel
Kijk ik naar buiten
Wereld
Jij weet wat ik bedoel

De wind breekt jouw takken
De regen verdrinkt leven
En steeds als de zon schijnt
Duurt dit gewoon maar even

Het is groeien met verlies
De storm neemt
De regen zal je geven
Maar waar is wat ik had
Want daar wil ik mee leven…

In een wereld die draait, voel ik me stilstaan,
Gevangen in een lichaam, dat niet meer wil gaan.
Eens gaf ik de steun, was ik de rots in de branding,
Nu ben ik lomp en onhandig; alles is zo’n verandering.

Ik voel me vaak een last, te zwaar voor wie me draagt,
Mijn trots en zelfverzekerdheid zijn door MS geplaagd.
Ik sluit me af, verberg me voor mezelf en mijn pijn,
Zo kom ik in een isolement, waar ik eigenlijk niet wil zijn.

Ik kijk naar de hemel, zoek naar een teken,
Een antwoord op de vraag, hoe nu kracht te kweken.
Ik zit in een cyclus van pijn, hoop en verdriet,
Een innerlijk gevecht, dat niemand ziet.

Toch blijf ik dromen, van betere dagen,
Waarop ik me sterk voel, me niet zal laten verslagen.
Elke dag is een strijd, maar Ik weet ook een kans,
Voor nieuwe dingen, een lach, een nieuwe dans.

Ik ben verlaten, mijn hart bevroren,
Ik ben verloren, in duisternis verloren.
Ik ben verwoest, door pijn gekweld,
Ik ben kapot, mijn ziel is ontsteld.

Ik ben verslagen, door het leven geslagen,
Ik ben verdronken, in tranen weggezonken.
Ik ben op, mijn energie verdwenen,
Ik ben leeg, zonder hoop te lenen.

Ik ben verbrand, door het vuur van pijn,
Constant, een eindeloos refrein.
Ik ben onhandig, struikelend in het leven,
Ik ben ziek, mijn gezondheid is opgegeven.

Ik ben gehandicapt, een strijd om te dragen,
Ik ben zwak, mijn kracht zien vervagen.
Ik ben traag, elke stap is een last,
Ik ben dom, mijn kennis verbleekt in contrast.

Ik ben lelijk, in de spiegel zie ik mijn pijn,
Ik ben stom, woorden ontsnappen in een schijn.
Ik ben in de schaduw, zonder enig licht,
Ik ben alleen en niemand begrijpt dit gedicht.

Verdrietig, stil, zacht
Alleen, donker, nacht
Herinnering verdrukt, klein
Onmacht, woede, pijn
Zelfbeeld, contacten, leven
Ruzie, zaai,
niets te geven
God, gedachten, dood
In mij
Verward, vergiftigd, lood

Lief,
Zo lief,
Leven zo lief,
Het leven zo lief,
Heb het leven zo lief,
Ik heb het leven zo lief.

22 jaar gewerkt als helpende hand,
En toen werd ik ziek,
En stond ik plotseling aan de andere kant.
Ik begrijp nu zoveel meer,
Hulpvragen, het doet zeer.
Mijn lichaam voelen falen,
Moe pijn en dubbelzien,
Mijn levensdoelen niet meer kunnen halen.
Maar ondanks alles denk ik positief,
Ik leef mijn leven,
En tot het eind,
Heb ik het lief.

Ik kwam vandaag dezelfde wolken als gisteren weer tegen.
Misschien waren ze een heel klein beetje van plaats veranderd.
Lichter van kleur en hoger gestegen.
Afgelopen tijd heb ik ze iedere dag bekeken.
Soms waren ze groot en donker.
Maar vandaag was de zon weer aan het doorbreken.
Want donkere wolken lossen op door het licht.
Die paar mooie warme stralen,
Zorgen voor rust en evenwicht.
Morgen kom ik dezelfde wolken weer tegen.
En ook dan kijk ik weer trots omhoog,
Met kou, regen en zonneschijn,
En zo af en toe een regenboog.