Straks als ik gekozen heb voor de dood.
Het leven is zo mooi, maar mijn pijn is te groot.
Ik zie de wereld dubbel en voel constant pijn.
Ik heb geprobeerd het mooie leven hier mee te leven.
Maar dit gevoel blijft er zijn.
Zo kan ik niet leven, zo wil ik niet leven.
Ik heb al mijn doelen wel gehaald.
Ik heb niks meer te geven.
Ik verlang naar een lange rust.
Voor eeuwig uit deze wereld,
Naar mijn mooie denkbeeldige kust.

Mijn lichaam voelt als een zware last,
Een kooi waaruit ik nooit kan ontsnappen,
De MS heeft mij in zijn greep,
Mijn zenuwen aangetast.

De gevoelsstoornissen zijn mijn grootste vijand,
Een constante herinnering aan mijn lijden,
Pijn, vermoeidheid en verlies van controle,
Ze zorgen ervoor dat ik me steeds meer afvraag,
Wat is het nut van mijn bestaan?

Ik verlang naar een leven zonder pijn,
Een leven waarin ik weer vrij kan zijn.
Maar het lijkt allemaal zo ver weg,
En mijn hoop vervaagt met elke nieuwe dag.

En dus kijk ik naar de enige uitweg,
Euthanasie, een einde aan mijn lijden,
Het lijkt de enige manier om te ontsnappen,
Aan de pijn en het verdriet dat mij zo kwellen.

Het is een moeilijke beslissing om te maken,
Maar ik weet dat het de juiste is voor mij,
Het zal me bevrijden van mijn gevangenschap,
En me eindelijk de vrede geven waar ik zo naar verlang.

Dus als je me vraagt waarom ik dit doe,
Weet dan dat het niet uit zwakte is,
Maar uit liefde voor mezelf en mijn leven,
Een zekerheid dat ik eindelijk vrij kan zijn.

In een wereld die draait, voel ik me stilstaan,
Gevangen in een lichaam, dat niet meer wil gaan.
Eens gaf ik de steun, was ik de rots in de branding,
Nu ben ik lomp en onhandig; alles is zo'n verandering.

Ik voel me vaak een last, te zwaar voor wie me draagt,
Mijn trots en zelfverzekerdheid zijn door MS geplaagd.
Ik sluit me af, verberg me voor mezelf en mijn pijn,
Zo kom ik in een isolement, waar ik eigenlijk niet wil zijn.

Ik kijk naar de hemel, zoek naar een teken,
Een antwoord op de vraag, hoe nu kracht te kweken.
Ik zit in een cyclus van pijn, hoop en verdriet,
Een innerlijk gevecht, dat niemand ziet.

Toch blijf ik dromen, van betere dagen,
Waarop ik me sterk voel, me niet zal laten verslagen.
Elke dag is een strijd, maar Ik weet ook een kans,
Voor nieuwe dingen, een lach, een nieuwe dans.

In de stilte van mijn kamer vecht ik een strijd,
Tegen een vijand onzichtbaar, met onzekere tijd.
De vijand is MS, een onzeker einde,
Waar elke stap voelt als steeds strakker zijnde.
Het hart verzwaard, de ziel zo moe,
Een strijd zonder uitweg, nergens naartoe.
Maar door de nevel van zorgen, door het web van mijn pijn,
Zoekt een dapper hart naar een zonneschijn.
Dus soms, in de chaos, zoek ik een lach,
Tussen de tranen door, op een donkere dag.
Dat geeft mij een sprankje hoop, in het hart van de nacht,
Een herinnering aan kracht, die zachtjes lacht.

Bij MS is je centrale zenuwstelsel aangedaan,
Het is het laagje om je zenuwen dat is weggegaan.
Dat laagje kun je vergelijken met het snoer uit het stopcontact,
Je krijgt een enorme schok als je het zonder bescherming beetpakt.
Dus dat gebeurt er ook in je hoofd,
Een kortsluiting die pijn doet of verdoofd.

In je lichaam ontstaan er diverse klachten,
Van vermoeidheid tot wazig zicht of juist hele lange nachten.
Soms voel je tintelingen, kou of juist hitte, pijn en alles tegelijk,
MS is onvoorspelbaar en zo verschillend in werkelijkheid.
Je balans kan verstoord zijn, lopen gaat moeizaam voort,
Of je spieren zijn stijf, en in je hoofd voel je je verstoord.

Cognitief kan het een uitdaging zijn,
Concentratie, geheugen, alles voelt soms zo klein.
Zichtproblemen, tintelingen, krachtverlies of een wankel gevoel,
Het maakt het dagelijks leven soms een heleboel.

Iedere dag is weer verschillend, van donkere dagen vol pijn,
Maar ook dagen vol met zonneschijn.

Onderga de tranen, die vallen als een regen,
Onderga de lach, als een zeldzame zegen,
Onderga de stilte, in een lichaam dat spreekt,
Onderga de liefde, die nooit verbleekt.

Onderga de dagen, die vervagen in een waas,
Onderga de nachten, in een onrustige dwaas,
Onderga de schaduw, die op je leven valt,
Onderga de moed, die je steeds weer opbald.

Onderga de strijd, diep in je wezen,
Onderga de MS, die je niet kunt genezen,
Onderga de angst, die je soms doet beven,
Onderga de kracht, om door te leven.

Ik ben verlaten, mijn hart bevroren,
Ik ben verloren, in duisternis verloren.
Ik ben verwoest, door pijn gekweld,
Ik ben kapot, mijn ziel is ontsteld.

Ik ben verslagen, door het leven geslagen,
Ik ben verdronken, in tranen weggezonken.
Ik ben op, mijn energie verdwenen,
Ik ben leeg, zonder hoop te lenen.

Ik ben verbrand, door het vuur van pijn,
Constant, een eindeloos refrein.
Ik ben onhandig, struikelend in het leven,
Ik ben ziek, mijn gezondheid is opgegeven.

Ik ben gehandicapt, een strijd om te dragen,
Ik ben zwak, mijn kracht zien vervagen.
Ik ben traag, elke stap is een last,
Ik ben dom, mijn kennis verbleekt in contrast.

Ik ben lelijk, in de spiegel zie ik mijn pijn,
Ik ben stom, woorden ontsnappen in een schijn.
Ik ben in de schaduw, zonder enig licht,
Ik ben alleen en niemand begrijpt dit gedicht.

Kleuren als verdriet,
Watervallen als tranen,
Stilte die schreeuwt,
Verdriet als oceanen.
Pijn zonder plaats,
Licht als geschreeuw,
Stil zonder stiltes,
Ieder uur een eeuw.
Verstopt zo zichtbaar,
Klein naar groot,
Geschreeuw in mijn lichaam,
Dit wordt mijn dood.