Mijn lichaam voelt als een zware last,
Een kooi waaruit ik nooit kan ontsnappen,
De MS heeft mij in zijn greep,
Mijn zenuwen aangetast.

De gevoelsstoornissen zijn mijn grootste vijand,
Een constante herinnering aan mijn lijden,
Pijn, vermoeidheid en verlies van controle,
Ze zorgen ervoor dat ik me steeds meer afvraag,
Wat is het nut van mijn bestaan?

Ik verlang naar een leven zonder pijn,
Een leven waarin ik weer vrij kan zijn.
Maar het lijkt allemaal zo ver weg,
En mijn hoop vervaagt met elke nieuwe dag.

En dus kijk ik naar de enige uitweg,
Euthanasie, een einde aan mijn lijden,
Het lijkt de enige manier om te ontsnappen,
Aan de pijn en het verdriet dat mij zo kwellen.

Het is een moeilijke beslissing om te maken,
Maar ik weet dat het de juiste is voor mij,
Het zal me bevrijden van mijn gevangenschap,
En me eindelijk de vrede geven waar ik zo naar verlang.

Dus als je me vraagt waarom ik dit doe,
Weet dan dat het niet uit zwakte is,
Maar uit liefde voor mezelf en mijn leven,
Een zekerheid dat ik eindelijk vrij kan zijn.