WeesBeter.nl

Deze video is een eerbetoon aan mijn leven. Ik ben Michael en Ik ben 44 geworden. Ik heb euthanasie gedaan omdat de klachten van mijn MS mij ondragelijk werden.

Lees Meer

Deze video is een eerbetoon aan mijn leven. Ik ben Michael en Ik ben 44 geworden. Ik heb euthanasie gedaan omdat de klachten van mijn MS mij ondragelijk werden.

Lees Meer

Deze video is een eerbetoon aan mijn leven. Ik ben Michael en Ik ben 44 geworden. Ik heb euthanasie gedaan omdat de klachten van mijn MS mij ondragelijk werden.

Lees Meer

Je kunt met de knop hieronder dit video bestand downloaden. Ik wil niet vergeten worden dus Ik hoop dat je het wilt downloaden en ergens wil uploaden bijvoorbeeld op je eigen YouTube kanaal. Meer

Deze video is een eerbetoon aan mijn leven. Ik ben Michael en Ik ben 44 geworden. Ik heb euthanasie gedaan omdat de klachten van mijn MS mij ondragelijk werden

Laat ik beginnen met dat het leven schitterend was. Ik heb talloze mooie momenten in mijn leven beleefd; ik heb het leven van alle kanten gezien. De laatste jaren sta ik elke dag op en besef ik me hoe blij ik ben met wat ik allemaal heb. Hoe blij ik ben dat ik hier geboren ben en niet ergens in een derde wereldland, waar honger en geweld zijn. Ik ben in Nederland geboren, behorend tot die paar procent van de wereldbevolking die het goed heeft, en dat realiseer ik me heel goed.

Een groot deel van mijn leven heb ik gewijd aan het werken met mensen met ernstige beperkingen. Ik heb van dichtbij gezien hoe uitdagend het leven kan zijn, hoeveel pijn sommigen onder ons ervaren, en toch de kracht vinden om door te gaan. Dit heeft altijd mijn diepste respect opgeroepen. De laatste paar jaar heeft multiple sclerose (MS) mijn leven veranderd. Mijn grootste klachten zijn de pijn in mijn handen, slapeloosheid daardoor en dubbelzien. Mijn kijken is de laatste maanden vooral erg achteruit gegaan waardoor ik soms dagen heb dat ik buiten rij en denk dat ik LSD op heb of zoiets. Sinds de diagnose ben ik ook mentaal onstabieler geworden, wat mijn lijden vergroot.

Ik zag hoe ik verloor van de MS en van mezelf. Omdat ik van mezelf hou, heb ik besloten mezelf verder lijden te besparen en mijn leven te beëindigen. Dit besluit heb ik niet lichtvaardig genomen. Ik heb er maandenlang over nagedacht, het uitvoerig besproken met mijn zorgverleners en mij er grondig op voorbereid. Daarom noem ik dit euthanasie, hoewel ik het zelf heb uitgevoerd. Sorry als ik tegen jou misschien heb gezegd dat ik euthanasie zou krijgen via een arts. Ik had geen zin om het uit te leggen. Ik heb hier echt heel veel gesprekken over gehad met mijn hulpverleners. Ik had toestemming voor euthanasie via het expertiseteam euthanasie, maar ik realiseerde me dat dit niet de manier was waarop ik wilde gaan. Ik wilde niet afhankelijk zijn van een arts en wilde dit moment alleen doormaken. Het leven verlaten is al moeilijk genoeg. Ik heb gebruikgemaakt van mijn zelfbeschikkingsrecht nu ik dat nog kon. Ik heb met trots mijn eigen strijd gewonnen, zonder hulp. Ik wil dat je weet dat dit mij een overwinning en rust geeft. Dat ik weet dat ik niet verder achteruit zal gaan en dat ik nu geen pijn meer heb. Ik hoef de wereld niet meer te zien alsof ik drugs op heb, Ik heb eindelijk de ware liefde voor mezelf gevonden. Mijn leven is nu voltooid en heeft waardig rust gevonden.

Straks als ik gekozen heb voor de dood.
Het leven is zo mooi, maar mijn pijn is te groot.
Ik zie de wereld dubbel en voel constant pijn.
Ik heb geprobeerd het mooie leven hier mee te leven.
Maar dit gevoel blijft er zijn.
Zo kan ik niet leven, zo wil ik niet leven.
Ik heb al mijn doelen wel gehaald.
Ik heb niks meer te geven.
Ik verlang naar een lange rust.
Voor eeuwig uit deze wereld,
Naar mijn mooie denkbeeldige kust.

Mijn lichaam voelt als een zware last,
Een kooi waaruit ik nooit kan ontsnappen,
De MS heeft mij in zijn greep,
Mijn zenuwen aangetast.

De gevoelsstoornissen zijn mijn grootste vijand,
Een constante herinnering aan mijn lijden,
Pijn, vermoeidheid en verlies van controle,
Ze zorgen ervoor dat ik me steeds meer afvraag,
Wat is het nut van mijn bestaan?

Ik verlang naar een leven zonder pijn,
Een leven waarin ik weer vrij kan zijn.
Maar het lijkt allemaal zo ver weg,
En mijn hoop vervaagt met elke nieuwe dag.

En dus kijk ik naar de enige uitweg,
Euthanasie, een einde aan mijn lijden,
Het lijkt de enige manier om te ontsnappen,
Aan de pijn en het verdriet dat mij zo kwellen.

Het is een moeilijke beslissing om te maken,
Maar ik weet dat het de juiste is voor mij,
Het zal me bevrijden van mijn gevangenschap,
En me eindelijk de vrede geven waar ik zo naar verlang.

Dus als je me vraagt waarom ik dit doe,
Weet dan dat het niet uit zwakte is,
Maar uit liefde voor mezelf en mijn leven,
Een zekerheid dat ik eindelijk vrij kan zijn.

Bij vallende bladeren
Bomen die buigen
Tikkende ruiten
Koud en guur

Kijk ik naar buiten
In gedachten
Net als buiten
Koud en storm
Zelfs tikkende ruiten

Deze wereld
Nu als mijn gevoel
Kijk ik naar buiten
Wereld
Jij weet wat ik bedoel

De wind breekt jouw takken
De regen verdrinkt leven
En steeds als de zon schijnt
Duurt dit gewoon maar even

Het is groeien met verlies
De storm neemt
De regen zal je geven
Maar waar is wat ik had
Want daar wil ik mee leven…

In de trein op weg naar Amsterdam,
Daar is waar het jaren geleden mij overkwam.
Een halte voor Centraal kwamen er mensen binnen, waaronder een paar,
Ze gingen een bankje voor me zitten, hun leven leek zwaar.

Ze zaten daar, met ogen zo dof,
Verloren in een wereld, ver van tof.
Ze waren op weg naar hun nachtelijke leven,
klaar om zich weer in het donker te begeven.

Toen sprak zij met een stem breekbaar en zacht,
Vragend aan hem: “Hoeveel denk je dat ik waard ben deze nacht?”
Hij zei: “Misschien €35,” met een glimlach zonder enig gevoel,
Wat ik hoorde raakte mij, een heleboel.

Ik dacht: hoe komen mensen bij deze keuze in het leven?
Maar snel besefte ik mij dat sommige mensen, alleen de keuzes kunnen maken die ze worden gegeven.
En zo stapten ze een halte later uit, om te verdwenen in de nacht van de stad,
In een wereld die hen in de nacht omarmt, maar overdag vergat.

Dus als je een keer iemand tegenkomt waarvan je denkt, die heeft een zwaar leven,
Geef dan een vriendelijk gebaar en laat die ander even het normale daglicht beleven.

Jij krachtig, charmant, een stralend licht,
Vriendelijk, energiek, een vrolijk gezicht.
Vol van passie, met een hart zo groot,
Deel jij genegenheid, aan mensen in nood.

Maar ook een bron van inspiratie, sterk en vrij,
En leidt met liefde, maakt de zielen blij.
Onverzettelijk, met een wil van staal,
Overwint obstakels, elke keer, elk maal.

Met een lach, en een traan zo nu en dan,
Toon jij het pad, dat ieder bewandelen kan.

In een wereld die draait, voel ik me stilstaan,
Gevangen in een lichaam, dat niet meer wil gaan.
Eens gaf ik de steun, was ik de rots in de branding,
Nu ben ik lomp en onhandig; alles is zo’n verandering.

Ik voel me vaak een last, te zwaar voor wie me draagt,
Mijn trots en zelfverzekerdheid zijn door MS geplaagd.
Ik sluit me af, verberg me voor mezelf en mijn pijn,
Zo kom ik in een isolement, waar ik eigenlijk niet wil zijn.

Ik kijk naar de hemel, zoek naar een teken,
Een antwoord op de vraag, hoe nu kracht te kweken.
Ik zit in een cyclus van pijn, hoop en verdriet,
Een innerlijk gevecht, dat niemand ziet.

Toch blijf ik dromen, van betere dagen,
Waarop ik me sterk voel, me niet zal laten verslagen.
Elke dag is een strijd, maar Ik weet ook een kans,
Voor nieuwe dingen, een lach, een nieuwe dans.

In een wereld vol gadgets, blinkend, slim en snel,
Probeerde hij te vluchten, in een technologisch spel.
Hij kocht apparaten voor vreugde en gemak,
Maar in de schaduw van zijn schermen, voelde hij zijn ongemak.

In zijn kamer vol met gadgets, allemaal technologie zo fraai,
Zocht hij naar geluk, maar elk nieuw bezit werd snel weer saai.
De wereld buiten leek ver, verloren in een digitale mist,
Elk apparaat een soort van vriend, Maar het echte menselijke contact is wat hij mist.

In zijn zoektocht naar betekenis, in een wereld zo digitaal,
Vond hij uiteindelijk de les, een waarheid zo vitaal.
Ware vreugde schuilt niet in digitale schermen, niet in technologie,
Maar in de warmte van menselijk contact, daar vind je harmonie.

Een ode aan de lach, hoe stralend of klein hij ook mag zijn,
Aan ieder die hem ziet, ook in hun pijn.
Een ode aan de natuur, aan de schoonheid van de aarde,
Aan ieder die het belang van onze planeet wil bewaren.
Een ode aan de wijsheid, aan de lessen van het leven,
Aan hen die hun kennis doorgeven.
Een ode aan de liefde, in al haar facetten,
Aan het lied van de liefde, alle coupletten.
Een ode aan de vreugde, aan de kracht van het leven,
Aan ieder die iets moois aan deze wereld wil teruggeven.

In het diepste van het zwarte gat, waar hoop leek verdwenen,
Elke dag grijs, zonder zonneschijn verschenen.
Dwaalde hij, verloren, in zijn eigen somberheid,
Zijn dagen saai, vol met donkerheid.

Maar langzaam, heel subtiel, begon hij te ontwaken,
Ontdekkend dat geluk in kleine dingen schuilt, niet in de grote zaken.
Een glimlach van een vreemde, een bloem in volle pracht,
Een vogel die vrolijk zingt, met schitterende kracht.

Dus stap voor stap, met kleine dingen om hem heen,
Vond hij een pad van vreugde, niet langer meer alleen.
In het alledaagse, in de kleinste schat,
Vond hij zijn geluk terug, van zijn eens zo donkere pad.

Zo wandelt hij nu verder, met een lichter hart en een ziel verrijkt,
Wetend dat zelfs in het kleine, grote vreugde schuilt, als je goed kijkt.

Tyler Oliveira’s is een indrukwekkende YouTuber, bekend om zijn gedurfde en impactvolle content. Sinds de oprichting van zijn kanaal op 29 januari 2018, heeft hij een indrukwekkende 4,8 miljoen abonnees vergaard. Zijn kanaal biedt een diversiteit aan video’s, variërend van sociale experimenten tot het verkennen van diverse wereldwijde problemen.

Tyler verdiept zich in zijn video’s vaak in maatschappelijke vraagstukken, waarbij hij bijzondere locaties bezoekt die kampen met problemen zoals dakloosheid en drugsverslaving. Ik heb een top 10 samengesteld van zijn meest aangrijpende video’s, die de kijker ongetwijfeld aan het denken zetten over de complexiteit van deze wereldwijde issues:

Tyler’s benadering van deze gevoelige onderwerpen is zowel oprecht als empathisch. Hij slaagt erin niet alleen te informeren, maar ook om het publiek te laten reflecteren over deze complexe sociale kwesties.

Naast deze diepgaande verkenningen, biedt zijn kanaal ook een leuke mix van andere soorten video’s, variërend van challenges tot het bezoeken van unieke plaatsen of het interviewen van mensen met ongebruikelijke wereldbeelden. De video’s zijn professioneel geproduceerd, brengen de realiteit van de ervaringen dichtbij en zijn zowel educatief als emotioneel meeslepend. Tyler Oliveira’s kanaal is een uitmuntend voorbeeld van hoe YouTube ingezet kan worden om belangrijke sociale thema’s te belichten en positieve verandering te stimuleren.

I Investigated the Country Where Every Drug is Legal…