Straks als ik gekozen heb voor de dood.
Het leven is zo mooi, maar mijn pijn is te groot.
Ik zie de wereld dubbel en voel constant pijn.
Ik heb geprobeerd het mooie leven hier mee te leven.
Maar dit gevoel blijft er zijn.
Zo kan ik niet leven, zo wil ik niet leven.
Ik heb al mijn doelen wel gehaald.
Ik heb niks meer te geven.
Ik verlang naar een lange rust.
Voor eeuwig uit deze wereld,
Naar mijn mooie denkbeeldige kust.

Mijn lichaam voelt als een zware last,
Een kooi waaruit ik nooit kan ontsnappen,
De MS heeft mij in zijn greep,
Mijn zenuwen aangetast.

De gevoelsstoornissen zijn mijn grootste vijand,
Een constante herinnering aan mijn lijden,
Pijn, vermoeidheid en verlies van controle,
Ze zorgen ervoor dat ik me steeds meer afvraag,
Wat is het nut van mijn bestaan?

Ik verlang naar een leven zonder pijn,
Een leven waarin ik weer vrij kan zijn.
Maar het lijkt allemaal zo ver weg,
En mijn hoop vervaagt met elke nieuwe dag.

En dus kijk ik naar de enige uitweg,
Euthanasie, een einde aan mijn lijden,
Het lijkt de enige manier om te ontsnappen,
Aan de pijn en het verdriet dat mij zo kwellen.

Het is een moeilijke beslissing om te maken,
Maar ik weet dat het de juiste is voor mij,
Het zal me bevrijden van mijn gevangenschap,
En me eindelijk de vrede geven waar ik zo naar verlang.

Dus als je me vraagt waarom ik dit doe,
Weet dan dat het niet uit zwakte is,
Maar uit liefde voor mezelf en mijn leven,
Een zekerheid dat ik eindelijk vrij kan zijn.

In de trein op weg naar Amsterdam,
Daar is waar het jaren geleden mij overkwam.
Een halte voor Centraal kwamen er mensen binnen, waaronder een paar,
Ze gingen een bankje voor me zitten, hun leven leek zwaar.

Ze zaten daar, met ogen zo dof,
Verloren in een wereld, ver van tof.
Ze waren op weg naar hun nachtelijke leven,
klaar om zich weer in het donker te begeven.

Toen sprak zij met een stem breekbaar en zacht,
Vragend aan hem: "Hoeveel denk je dat ik waard ben deze nacht?"
Hij zei: "Misschien €35," met een glimlach zonder enig gevoel,
Wat ik hoorde raakte mij, een heleboel.

Ik dacht: hoe komen mensen bij deze keuze in het leven?
Maar snel besefte ik mij dat sommige mensen, alleen de keuzes kunnen maken die ze worden gegeven.
En zo stapten ze een halte later uit, om te verdwenen in de nacht van de stad,
In een wereld die hen in de nacht omarmt, maar overdag vergat.

Dus als je een keer iemand tegenkomt waarvan je denkt, die heeft een zwaar leven,
Geef dan een vriendelijk gebaar en laat die ander even het normale daglicht beleven.

Jij krachtig, charmant, een stralend licht,
Vriendelijk, energiek, een vrolijk gezicht.
Vol van passie, met een hart zo groot,
Deel jij genegenheid, aan mensen in nood.

Maar ook een bron van inspiratie, sterk en vrij,
En leidt met liefde, maakt de zielen blij.
Onverzettelijk, met een wil van staal,
Overwint obstakels, elke keer, elk maal.

Met een lach, en een traan zo nu en dan,
Toon jij het pad, dat ieder bewandelen kan.

In een wereld die draait, voel ik me stilstaan,
Gevangen in een lichaam, dat niet meer wil gaan.
Eens gaf ik de steun, was ik de rots in de branding,
Nu ben ik lomp en onhandig; alles is zo'n verandering.

Ik voel me vaak een last, te zwaar voor wie me draagt,
Mijn trots en zelfverzekerdheid zijn door MS geplaagd.
Ik sluit me af, verberg me voor mezelf en mijn pijn,
Zo kom ik in een isolement, waar ik eigenlijk niet wil zijn.

Ik kijk naar de hemel, zoek naar een teken,
Een antwoord op de vraag, hoe nu kracht te kweken.
Ik zit in een cyclus van pijn, hoop en verdriet,
Een innerlijk gevecht, dat niemand ziet.

Toch blijf ik dromen, van betere dagen,
Waarop ik me sterk voel, me niet zal laten verslagen.
Elke dag is een strijd, maar Ik weet ook een kans,
Voor nieuwe dingen, een lach, een nieuwe dans.

In een wereld vol gadgets, blinkend, slim en snel,
Probeerde hij te vluchten, in een technologisch spel.
Hij kocht apparaten voor vreugde en gemak,
Maar in de schaduw van zijn schermen, voelde hij zijn ongemak.

In zijn kamer vol met gadgets, allemaal technologie zo fraai,
Zocht hij naar geluk, maar elk nieuw bezit werd snel weer saai.
De wereld buiten leek ver, verloren in een digitale mist,
Elk apparaat een soort van vriend, Maar het echte menselijke contact is wat hij mist.

In zijn zoektocht naar betekenis, in een wereld zo digitaal,
Vond hij uiteindelijk de les, een waarheid zo vitaal.
Ware vreugde schuilt niet in digitale schermen, niet in technologie,
Maar in de warmte van menselijk contact, daar vind je harmonie.

Een ode aan de lach, hoe stralend of klein hij ook mag zijn,
Aan ieder die hem ziet, ook in hun pijn.
Een ode aan de natuur, aan de schoonheid van de aarde,
Aan ieder die het belang van onze planeet wil bewaren.
Een ode aan de wijsheid, aan de lessen van het leven,
Aan hen die hun kennis doorgeven.
Een ode aan de liefde, in al haar facetten,
Aan het lied van de liefde, alle coupletten.
Een ode aan de vreugde, aan de kracht van het leven,
Aan ieder die iets moois aan deze wereld wil teruggeven.

In het diepste van het zwarte gat, waar hoop leek verdwenen,
Elke dag grijs, zonder zonneschijn verschenen.
Dwaalde hij, verloren, in zijn eigen somberheid,
Zijn dagen saai, vol met donkerheid.

Maar langzaam, heel subtiel, begon hij te ontwaken,
Ontdekkend dat geluk in kleine dingen schuilt, niet in de grote zaken.
Een glimlach van een vreemde, een bloem in volle pracht,
Een vogel die vrolijk zingt, met schitterende kracht.

Dus stap voor stap, met kleine dingen om hem heen,
Vond hij een pad van vreugde, niet langer meer alleen.
In het alledaagse, in de kleinste schat,
Vond hij zijn geluk terug, van zijn eens zo donkere pad.

Zo wandelt hij nu verder, met een lichter hart en een ziel verrijkt,
Wetend dat zelfs in het kleine, grote vreugde schuilt, als je goed kijkt.

In de stilte van mijn kamer vecht ik een strijd,
Tegen een vijand onzichtbaar, met onzekere tijd.
De vijand is MS, een onzeker einde,
Waar elke stap voelt als steeds strakker zijnde.
Het hart verzwaard, de ziel zo moe,
Een strijd zonder uitweg, nergens naartoe.
Maar door de nevel van zorgen, door het web van mijn pijn,
Zoekt een dapper hart naar een zonneschijn.
Dus soms, in de chaos, zoek ik een lach,
Tussen de tranen door, op een donkere dag.
Dat geeft mij een sprankje hoop, in het hart van de nacht,
Een herinnering aan kracht, die zachtjes lacht.

Bij MS is je centrale zenuwstelsel aangedaan,
Het is het laagje om je zenuwen dat is weggegaan.
Dat laagje kun je vergelijken met het snoer uit het stopcontact,
Je krijgt een enorme schok als je het zonder bescherming beetpakt.
Dus dat gebeurt er ook in je hoofd,
Een kortsluiting die pijn doet of verdoofd.

In je lichaam ontstaan er diverse klachten,
Van vermoeidheid tot wazig zicht of juist hele lange nachten.
Soms voel je tintelingen, kou of juist hitte, pijn en alles tegelijk,
MS is onvoorspelbaar en zo verschillend in werkelijkheid.
Je balans kan verstoord zijn, lopen gaat moeizaam voort,
Of je spieren zijn stijf, en in je hoofd voel je je verstoord.

Cognitief kan het een uitdaging zijn,
Concentratie, geheugen, alles voelt soms zo klein.
Zichtproblemen, tintelingen, krachtverlies of een wankel gevoel,
Het maakt het dagelijks leven soms een heleboel.

Iedere dag is weer verschillend, van donkere dagen vol pijn,
Maar ook dagen vol met zonneschijn.